W lutym 2021 minister edukacji wypowiada wojnę otyłości wśród dzieci. Broń? “Dodatkowe godziny SKS skierowane do dziewcząt.” Jako że to ich – zdaniem pana ministra – przede wszystkim dotyczy problem.
O tym, że otyłość wcale nie jest domeną dziewczynek można się dowiedzieć z pierwszego lepszego artykułu z przeglądarki, nie warto więc poświęcać godzinnego spektaklu na wyprowadzenie Przemysława Czarnka z błędu. Zamiast tego twórczynie chcą – dla dobra własnego, przyszłych pokoleń oraz córki pana ministra – zrewidować przekonanie o zbawczej roli wuefu i zastanowić się nad tym, co musi się zmienić, byśmy wreszcie mogły odczuwać swoje ciało, zamiast je tylko dyscyplinować.
Za pomocą własnych ciał i wspomnień, doświadczeń koleżanek i mam, badań naukowych i podstawy programowej twórczynie zamierzają stworzyć performatywną opowieść o fenomenie, jakim jest lekcja wychowania fizycznego w życiu dorastającej dziewczyny. Opowieść o brzuszkach, pompkach, majtkach w wiewiórki i pryszczach na plecach. O bolących piersiach, nie-dyspozycjach i imponujących wysiłkach komparatystycznych, jakie towarzyszą każdej sekundzie wuefu od momentu wejścia do szatni. O każdym: “czy powinnam golić włosy w okolicach bikini.cipci.cipki.pachwiny.kuciapki” oraz “ile procent kobiet ma wklęsłe sutki”, oraz “czy włosy u dziewczyn są obrzydliwe”. O panach zbyszkach, którzy twierdzą, że z szerokimi biodrami lepiej się pływa i panach tomkach, którzy wierzą w sprawczą moc łap-tę-piłkę-marysia-i-nie-płacz!!!
Skrupulatnie spełniając kolejne punkty wuefowej rutyny, będziemy starać się nie tylko spełnić wymagania ministerialnej podstawy programowej, ale przede wszystkim dać wagę doświadczeniom najpierw zbyt wstydliwym, by się nimi dzielić, a potem zbyt mało znaczącym, by o nich opowiadać.
Koncepcja, reżyseria: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik
Performerki: Basia Małecka, Maria Witkowska, Hanna Zonik
Muzyka: Jagoda Stanicka
Teaser: makemake
Identyfikacja graficzna: Nina Budzyńska
Zdjęcia: Krzysztof Małecki
Wideo do spektaklu: Tomasz Zonik, Krzysztof Małecki
Produkcja: Stowarzyszenie SCENA ROBOCZA
Premiera: 18 XI 2022
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera
Twórczynie
Basia Małecka
Piosenkarka jazzowa i performerka. Studentka V roku AST w Krakowie. Tegoroczna stypendystka Miasta Krakowa w dziedzinie muzyki popularnej. Nigdy nie wyobrażała sobie, żeby na WF można było pójść bez śniadania. W istocie nadal tak uważa. Hobbistycznie spaceruje po bazarach i supermarketach.
Największy sukces na wf: Odkąd nauczyła się dobrze serwować, koledzy ze starszych klas zaczęli wybierać ją do drużyny, gdy grali w siatkówkę.
Hanna Zonik
Studiowała pisanie dla teatru w Royal Central School of Speech and Drama w Londynie, reżyserię w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie i Artes Liberales na Uniwersytecie Warszawskim.
Jej niewierności kierunkom studiów dorównuje jedynie niewierność dyscyplinom sportowym, które trenowała jako dziecko. W kolejności chronologicznej były to: pływanie, taniec nowoczesny, jazda konna, koszykówka, piłka ręczna i hip hop. Najwyraźniej kariera sportowca nie była jej pisana.
Marysia Witkowska
Aktorka, studentka V roku wydziału aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Za rolę w dyplomie,, Męczennicy’’ w reż. ALeksandry Popławskiej zdobyła wyróżnienie na 40 Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W 2022 roku zadebiutowała w spektaklu ,,Tajemniczy ogród” w reżyserii Tomasza Fryzła na scenie Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie.
Należała raczej do tych, którzy do drużyny na WF-ie byli wybierani jako ostatni. Twierdzi jednak, że to kwestia niechęci do rywalizacji, a nie brak ducha sportowego- cały czas liczy, że kiedyś nadrobi rzut piłką ręczną, który nie udał jej się w piątej klasie.
Premiera spektaklu Michała Przybyły i Marcina Miętusa miała miejsce 6 i 7 października 2022 roku w Teatrze Nowym.
Czarny kolor to przestrzeń marzeń i wyobrażeń.
Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się̨ pierwsze pokazy tańca.
Czarny kolor to peleryna, maska i tarcza.
Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego.
Czarny kolor to rozwarstwianie i rozbrajanie.
Czarny kolor to wdech i wydech.
Jaką rolę w procesie integracji ciała ma oddech? Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji, odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji.
Spektakl Michała Przybyły (choreografia i wykonanie) i Marcina Miętusa (dramaturgia) porusza zagadnienie dezintegracji ciała, stanowiącego archiwum gestów i emocji. Jak ująć własne doświadczenia za pomocą ruchu? Czy taniec może być świadectwem przemiany?
„Czarny to mój szczęśliwy kolor” opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości. To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.
Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić o tym głośno.
Michał Przybyła
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła Dramaturgia: Marcin Miętus Muzyka: Przemek Degórski Kostium: Mateusz Bidziński Reżyseria światła: Krystian Szymczak Produkcja: Michał Przybyła & Dominika Mądry, Scena Robocza, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie Partnerzy: Teatr Studio w Warszawie, Centrum Pendulum w Poznaniu Sponsorzy: CENEGA S.A.
Spektakl jest rozwinięciem rezydencji artystycznej w Instytucie im. J. Grotowskiego, która miała miejsce w marcu 2022 roku.
BIO:
Michał Przybyła – tancerz, choreograf, performer. Jest absolwentem studiów licencjackich na Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi w zakresie tańca i choreografii. Studiował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku Media Interaktywne i Widowiska. Jest dwukrotnym stypendystą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył program MASA organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz staż w KCDC. Wraz z Dominikiem Więcekiem założył nieformalny kolektyw twórczy Direct Message Collective i stworzył spektakl „Bromance” (koncepcja, reżyseria, choreografia i wykonanie) w ramach rezydencji „Nowa Generacja” organizowanej przez Scenę Roboczą w Poznaniu, który został laureatem II Konkursu na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best OFF”, wyróżnienie podczas 54. Przeglądu Teatrów Małych Form Kontrapunkt 2019. Stworzyli również spektakl/instalację ANIMALIA w ramach programu Pawilon Otwarty w Poznaniu.
W latach 2016-2020 był artystą tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, z którym brał udział m.in. w Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Tańca w Lublinie i Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Szanghaju w Chinach. Współpracował z takimi artystami jak: Yoshiko Waki, Rami Be’er, Jo Strømgren, Maciej Kuźmiński, Ewa Wycichowska, Jacek Przybyłowicz, Aleksandra Dziurosz, Marta Ziółek, Tomasz Bazan, Marcin Liber, Mikołaj Mikołajczyk.
W 2020 roku otrzymał stypendium twórcze Miasta Kraków oraz został rezydentem Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, gdzie stworzył spektakl „Symetria” oraz „Śmierć i Ofelia”. Wraz z Dominikiem Więckiem był rezydentem TanzFaktur w Köln w Niemczech w ramach programu INKUBATOR 2020. Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2020/II.
Jego krótka praca solowa „This thing inside me is a rickety bridge of impossible crossing” otrzymała III nagrodę podczas Warszawskiego Konkursu Choreograficznego w 2021 roku, była prezentowana w Krakowie, Gdańsku, Łodzi oraz Wrocławiu. Jest współtwórcą spektaklu „HUMANIMAL”, który powstał w ramach festiwalu „Rolleercoaster. Młodzi kreatorzy wrażeń” w 2021 roku w Krakowie. Jako freelancer współpracuje z Teatrem Studio w Warszawie („Panie władzo to są tylko tańce”), Teatrem Powszechnym w Warszawie („Filoktet ex machina”), Fundacją Ciało/Umysł („Na 4. Terra Incognita”), Krakowskim Teatrem Tańca („Okno holenderskie” – nagroda specjalna im. Stanisława Wyspiańskiego dla zespołu artystycznego w 2021 roku), Teatrem Tańca Zawirowania („Tańcząc Boską Komedię”). W marcu 2022 roku był rezydentem Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu. https://www.michalprzybyla.com
Marcin Miętus – Dramaturg spektaklu „Więcej niż jedno zwierzę” w reżyserii Roba Wasiewicza (2019, Teatr Studio w Warszawie), w którym bierze również udział jako performer. Dramaturg i autor adaptacji powieś ci Joan Lindsay „Piknik pod wiszącą skałą” w reżyserii Miry Mańki (2020, Teatr Współczesny w Szczecinie), dramaturg spektaklu „MISSPIECE” choreografii i wykonaniu Dominiki Wiak (2022, Krakowskie Centrum Choreograficzne). Rezydent (wraz z Robem Wasiewiczem) „Terenu wspólnego”, w ramach którego powstał „Musical o musicalu Metro” (Komuna Warszawa, 2020). Stypendysta MKiDN Kultura w sieci – dramat „Muzeum rzeczy zagubionych”. Laureat konkursu “Nigdy nie będziesz szła sama” organizowanego przez TR Warszawa (2021). Finalista 10. edycji konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! organizowanego przez Krakowskie Centrum Choreograficzne (2021); zdobywca pierwszej nagrody przyznanej przez Weronikę Pelczyńską za solo choreograficzne exit. Stypendysta Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu na rok 2022.
Przemysław Degórski – Kompozytor, dyrygent, artysta sztuk medialnych; absolwent kierunków: Reżyseria Dźwięku (UAM Poznań , Wydział Fizyki), Media Interaktywne i Widowiska (UAM Poznań , Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej), Dyrygentura Symfoniczno – Operowa (Akademia Muzyczna w Poznaniu). W 2018 roku rozpoczął studia doktoranckie w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów Wydziału Antropologii i Kulturoznawstwa Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Laureat stypendium Młoda Polska (Narodowe Centrum Kultury) w kategorii Muzyka. Jego praktyka artystyczno-badawcza jest skupiona wokół odkrywania bezpośrednich interakcji i zależności pomiędzy dźwiękiem a ruchem, analizowaniu relacji sonicznych w obrębie dźwiękowych środowisk. Współpracował przy produkcjach spektakli teatru tańca, a także przy intermedialnych projektach dźwiękowo-ruchowych z pogranicza art&science (Centrum Badawcze Humanities/Art/Technology w Poznaniu, Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe).
Mateusz Bidziński – Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Kostiumograf Filmowy i teatralny. Współpracował, m.in. z Teatrem Chorea w Łodzi, Teatrem Wielkim w Łodzi, Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem Komuna Warszawa. Jego prace były pokazywane na wystawach indywidualnych i grupowych, m.in. w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Etnograficznym we Lwowie, Galerii Titanikas w Wilnie. Od 2020 roku prowadzi zajęcia dla studentów I stopnia w Pracowni Kostiumu Teatralnego i Filmowego w Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych.
Krystian Szymczak – kostiumograf, scenograf, projektant mody i reżyser świateł. Ukończył kierunki Projektowanie Ubioru i Scenografia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W swojej twórczości łączy teatr z modą, bawi się stylami i konwencjami. Eksperymentuje z formami i tworzy własne tkaniny. Koncentruje się na twórczości teatralnej – scenografii, kostiumie i reżyserii światła. Współpracuje z czołówką polskich reżyserów teatralnych. Pracował w Teatrze Nowym w Poznaniu, Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, Teatrze Słowackiego w Krakowie, Teatrze Capitol w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu.
Spektakl powstał w ramach programu OFF Polska organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Czym jest Free Shop? To darmowy lumpeks, w którym odwiedzający nas mogą wybrać dla siebie ubranie, przymierzyć je, ale także uzyskać garść potrzebnych informacji.
Najważniejszą formą przeciwdziałania wykluczeniu w sztuce jest zasada partnerstwa i uczciwej pracy. Wychodząc z tego założenia, twórcy sprzeciwiają się ustanowionej „normie” i starają się wypracować swoją własną wersję „normy”. Wyzwalając nagromadzoną energię w ciałach, ograniczoną przez sankcje jakie dotykają nienormatywne ciało, mówią o swoich miłościach i nienawiściach. Mówią własnym głosem. Mówią własnym ciałem.
„Dziś wytańczymy naszą pozorną uległość. I bliżej będzie temu do pogo, niż do baletu.”
Twórcy to artyści, wśród których znajdują się także osoby z niepełnosprawnościami. Chcą zwrócić uwagę, że każdy wykluczony ma swój własny głos, a osoby z niepełnosprawnościami to przede wszystkim osoby. Nie będzie to oczywiste, dopóki ich obecność (także w teatrze) nie stanie się jasna i zupełnie normalna. Artyści nie udają, że nie ma między nimi różnic. Mają odwagę zauważyć, że różnimy się ciałami i to jest okej. Wózki nie są tutaj traktowane jako sztuczne nogi, lecz podkreślana jest odmienność relacji jaka zachodzi pomiędzy performerem a wózkiem. Twórcy proponują, żeby poprzez namysł nad tym co nas różni, spotkać się w tym co nas łączy. Zmiana nastawienia do niepełnosprawności nie oznacza jedynie zmiany ustawodawczej, w przestrzeni czy w rozwiązaniach architektonicznych. To powinna być zmiana przede wszystkim w sieci kontaktów społecznych.
DLA NAS NIE ZABRAKNIE KRZESEŁ Agnieszka Dubilewicz & Kolekttacz
Produkcja: Społeczne Miejsce Kultury SCENA ROBOCZA
Premiera: 23 IV 2022
Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania. #poznańwspiera
fot. Marek Zakrzewski
Twórcy_czynie
Weronika Cegielska
Artystka performansu, tancerka, choreograf, psychoterapeutka tańcem i ruchem(DMT/DMP), muzyk. Regularnie współpracuje z Fundacją Nordoff Robbins Polska.Jej zainteresowania w sztuce obejmują przede wszystkim spektakle plenerowe (site-specific), instalacje, dance film, działania interdyscyplinarne oraz body i live art.Studiowała taniec współczesny w Konserwatorium Muzyki i Tańca Trinity Laban w Londynie i kształciła się m.in. pod okiem Kiry O’Reilly, Luke’a Pella, Freddiego Opoku Addaie, Simona Vincenzi, Martina Hargreavesa i Seven Sisters Group. Od 2017 do 2021 roku w szkoleniu z psychoterapii tańcem i ruchem (DMT/DMP) w Polskim Instytucie DMT.
Dominika Dopierała
Muzyk, muzykoterapeutka, prezeska Fundacji Nordoff Robbins Polska. Posiada doświadczenie w pracy z różnymi grupami społecznymi: osobami z chorobami neurologicznymi i urazami powypadkowymi, dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością sprzężoną oraz osobami w kryzysie zdrowia psychicznego.Jej osobistym celem jest popularyzowanie muzyki jako sztuki użytkowej: wykonywanej na co dzień i dostępnej dla każdego.
dr Wojciech Strzelecki
Dr nauk o zdrowiu, psycholog, muzykoterapeuta, czynny muzyk.Zainteresowania naukowe koncentrują się wokół: muzykoterapii, arteterapii, spektrum autyzmu, psychologii dziecka oraz myśli i dzieła Alberta Schweitzera.Działalność praktyczna skupia się na prowadzeniu sesji grupowych w ramach działalności w Fundacji Nordoff Robbins Polska oraz na indywidualnych sesjach z dziećmi głównie ze spektrum autyzmu, między innymi w Wielkopolskim Centrum Fizjoterapii w Poznaniu.
