Tag: 2013

Jest to spektakl teatralny, który jednocześnie powstaje w formie instalacji wizualno-dźwiękowej. Narracja oparta jest o życiorysy obywateli niemieckich, których w 1946r. zastała nowa władza na terenach tzw. „ziem odzyskanych”. Proste historie ludzi w różnym wieku — życie zawarte w kilku linijkach, które trzeba dopełnić detalem — fotografiami przodków (znalezionymi na pchlim targu), osobistymi przedmiotami (które tak na prawdę należą do kogoś innego i niosą ze sobą swoją własną historię), próbą dotarcia do samych ludzi, czy miejsc w których byli. Zatrzymany moment rzeczywistości. Rytuał powrotu — chodzenia czyimiś śladami z jednoczesną świadomością tego, że robi się to tu i teraz. Historie dopowiedziane, zawieszone w swoistym bezczasie, rozwijające się przed oczami, czasem przeplatające, czasem wręcz wykluczające się na wzajem. Opowiedziane głosami z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, obrazem, dźwiękiem i zapachem. Próba zamknięcia umownej przestrzeni teatralnej w małą społeczność połączoną wspólną historią.

Spektakl teatralny jest kulminacją projektu „Odzyskane”, który pojawił się w formie wystawy w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu, książki artystycznej, oraz akcji miejskiej na trasie trójmiejskiej SKM, wyprodukowanej przez Muzeum Emigracji z Gdyni.
Powstałe historie, których podstawą są życiorysy niemieckie, kreślą obraz pełen nostalgii i niepokoju. W trakcie spektaklu pojawiają się one w losowej kolejności, by w kulminacyjnym momencie przekształcić się w chór głosów, któremu towarzyszą mechaniczne ptaki, oraz wydające dźwięk huby. Przedziwna oranżeria, odkrywająca przed widzem ukryty świat — równoległą rzeczywistość, w której wszystko wydaje się być możliwe.
Przedstawienie jest audio-wizualną instalacją, budowaną na oczach widzów przez aktora/reżysera, którego rola ogranicza się do obsługi technicznej puszczonej w ruch machiny.

Więcej o projekcie: odzyskane.blogspot.com

ODZYSKANE
L. Franczak

Scenariusz, reżyseria, scenografia: Ludomir Franczak
Muzyka: Marcin Dymiter
Kostium: Magdalena Franczak
Głosów użyczyli: Irena Jun, Andrzej Golejewski, Stefan Filipowicz, Mateusz Nowak, Dorota Lesiak, Katarzyna Duma, Magdalena Franczak, Wiktoria Wrzyszcz, Emil Franczak, syntezator mowy
Premiera: 8.11.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Partytura (rzeczownik, rodzaj żeński) – Zapis utworu wokalnego, wokalno – instrumentalnego lub instrumentalnego, przeznaczonego dla dwóch lub więcej wykonawców, w postaci zestawienia poszczególnych partii według określonego porządku, z zachowaniem relacji wertykalnych.

Rzeczywistość (rzeczownik, rodzaj żeński) – wszystko co istnieje obiektywnie, świat realny, byty zarówno obserwowalne jak i pojęciowe.

Partytury rzeczywistości (nazwa handlowa) – 24. autorski spektakl Teatru Porywacze Ciał w reżyserii i wykonaniu Katarzyny Pawłowskiej i Macieja Adamczyka.

PARTYTURY RZECZYWISTOŚCI
Teatr Porywacze Ciał

Reżyseria i wykonanie: Katarzyna Pawłowska, Maciej Adamczyk
Premiera: 26.04.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Twórcy_czynie

Teatr Porywacze Ciał powstał w 1992 roku we Wrocławiu. Został założony przez ówczesnych studentów Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej: Katarzynę Pawłowską i Macieja Adamczyka.
Teatr Porywacze Ciał należy według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych w Polsce. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami pop kultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują jak dalece są przez nie ukształtowani. Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki. Zespół od początku działalności podjął próbę czytania nowej rzeczywistości, a jego sposób funkcjonowania jest rezultatem świadomej decyzji o programowo indywidualnym, nie powtarzającym znanych wzorów charakterze twórczości. Teatr wykorzystuje możliwości poetyki teatru alternatywnego, nie podkreśla jednak swojego alternatywnego rodowodu. Tworzą go zawodowi aktorzy, którzy wybrali pracę w teatrze nieinstytucjonalnym. Sami tworzą scenariusze, robią scenografię, reżyserują, grają na scenie. Teatr Porywacze Ciał zrywa z dziedzictwem neoawangardy: z mitem kontestatorstwa, z utopią naprawy świata, z przebrzmiałą estetyką. Tworzy własny język teatralny, własny styl w oparciu o estetykę postmodernistyczną. Artyści świadomie posługują się w swoich spektaklach strategią parodii i pastiszu, wykorzystują znaki i symbole kultury współczesnej, zestawiają teksty literackie z wulgaryzmami, arcydzieła z kiczem, cytaty kultury literackiej z cytatami kultury popularnej. To współcześni manieryści, którym nieobca jest postawa ironistów, prowokatorów, ekscentryków. Nie bez przyczyny znakiem rozpoznawczym Porywaczy Ciał jest fotografia kobiety z monstrualnie wielkim biustem (aktorka Chesty Morgan), postaci z filmu „Casanova” Federico Felliniego. Styl Felliniego, także współczesnego manierysty, jest bliski praktyce Porywaczy: łamanie tabu i estetycznych przyzwyczajeń, niewybredny humor, surrealizm, seksualność, walka cech płciowych – kobiecości i męskości, ukazana w epizodycznych scenkach, w których rządzą zmienne nastroje. Każde przedstawienie jest wynikiem nowej sytuacji, inspiracji, pomysłów. W spektaklach twórcy testują różne formy i konwencje teatralne, wykorzystują stylistykę wodewilu, kabaretu, happeningu i sztuki performance, balansują między bezpośredniością psychodramy a dystansem metafory.

Spektakle Porywaczy Ciał są wypowiedziami autonomicznymi, totalnymi. Twórcy nie interpretują literatury, lecz posługują się własnym tekstem, a także odpowiednio wkomponowanym w strukturę spektaklu cytatem literackim, filmowym, muzycznym. Powstały efekt jest wynikiem ich obserwacji, potrzeb, doświadczeń. Ironicznie i z dystansem komentują „nowy wspaniały świat”. Akceptują i oswajają nową rzeczywistość, bawiąc się jej możliwościami, ale widzą w niej również istotne zagrożenia. Nazwa Teatru pochodzi od nakręconego w 1956 roku filmu Dona Siegela „Inwazja porywaczy ciał”, w którym ludzi zastępowały podrzucone przez kosmitów bezduszne kopie człowieka.

Czy odczuwasz czasami głód, którego nie potrafisz zaspokoić?

Marzenie, niemożliwe do spełnienia?
Pragnienie do ugaszenia?
Wstręt do przełamania?
Ból do ukojenia?
Smak do odkrycia?
Porzuć dotychczasową dietę i przyjdź na Ucztę.
Nie może cię na niej zabraknąć.
Teatr Usta Usta Republika zaprasza.

UCZTA
Teatr Usta Usta Republika

Scenariusz: Ewa Kaczmarek, Łukasz Pawłowski, Wojciech Wiński
Reżyseria: Wojciech Wiński
Kostiumy: Idalia Mantas
Muzyka: Adam Brzozowski
Światło i dźwięk: Krzysztof Blok
Aktorzy: Ewa Kaczmarek, Roman Andrzejewski, Łukasz Pawłowski, Wojciech Wiński, Przemysław Zbroszczyk, Dominik Złotkowski
Premiera: 14.06.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Twórcy_czynie

Teatr Usta Usta Republika: początki Teatru Usta Usta Republika sięgają 2000 roku, kiedy miała miejsce pierwsza premiera teatru p.t. „A.”

Do chwili obecnej powstały następujące spektakle:
2002 – „Cadillac”
2004 – „Ambroży”; „Driver”
2005 – „Alicja 0700”
2006 – „Ambasada”
2007 – „777”
2008 – „Radioaktywni”; „System”
2009 – „Aleksandria”
2010 – „STREAM”
2011 – „Egzamin”; „Szepty, szmery, krzyki czyli glosolalia”; „Ukryte”
2012 – „Luminaria”

ZESPÓŁ
Reżyseria: Wojciech Wiński
Scenariusze: Ewa Kaczmarek, Wojciech Wiński
Kostiumy: Idalia Mantas, Ewa Mróz, Ilona Binarsch, Joanna Werc
Muzyka: Snowman, Zbyszek Łowżył, + pituri, Wojciech Morawski

Sprawdź na: http://www.ustausta.pl/

W ziemi Uc żył niegdyś mąż o imieniu Ijob; a był to mąż prawdomówny, nienaganny i stroniący od złego, sprawiedliwy i bogobojny… Zobaczył to szatan i pozazdrościł.

Jaką pozycję w kosmosie zajmuje człowiek? Czy jest istotą wyjątkową, częścią Wielkiego Planu, czy anomalią ewolucji? Jaką szansę ma w konfrontacji ze swym stwórcą – Bogiem/Naturą – jest Jego/Jej wybrańcem, czy igraszką? Czy miarą wartości człowieka jest determinacją, z jaką staje po stronie swego człowieczeństwa, wiary w samego siebie, w wartości, które wyznaje, we własną NIEWINNOŚĆ? Czy twórcom spektaklu „Hiob, mój przyjaciel” uda się znaleźć odpowiedzi na te pytania? Czy odpowiedzi na nie istnieją?

HIOB, MÓJ PRZYJACIEL
J. Stolarski

Scenariusz: Renata Stolarska, Janusz Stolarski
Na podstawie: „Biblii Gdańskiej” oraz „Ijowa” Micha Josefa Bin Goriona
Tłumaczenie: Zbigniew Jaśkiewicz
Reżyseria: Janusz Stolarski
Występuje: Janusz Stolarski
Wideo: Tomasz Jarosz
Muzyka: Patryk Lichota
Premiera: 4.10.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Kochanowski i Bzdyl, twórcy teatrów Cinema i Dada von Bzdulöw, spotykają się pod auspicjami popularnego słowa „mix”, zdecydowanie rezygnując jednak z przedrostka „re”. Bazując na jednym z dzieł włoskiego fantasty, Italo Calvino, postanawiają opowiedzieć wszystko, co tylko da się opowiedzieć, dając jednocześnie szansę, żeby opowiedziało się to coś, co opowiedzieć się nie da.
W dziele twórców, Kochanowskiego i Bzdyla, role główne będą przynależne zapodzianym co nieco ciałom i myślom krążącym po niezidentyfikowanych trajektoriach.

BAŚNIE Z MCHU I LISZAJA
Kochanowski i Bzdyl

Reżyseria: Kochanowski i Bzdyl
Dramaturgia: Kochanowski i Bzdyl
Scenografia: Kochanowski i Bzdyl
Choreografia: Kochanowski i Bzdyl
Muzyka: Kochanowski i Bzdyl
Wykonanie: Kochanowski i Bzdyl
Premiera: 13.03.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA