Kategorie
Rezydencje

UCZTA // Teatr Usta Usta Republika

Czy odczuwasz czasami głód, którego nie potrafisz zaspokoić?

Marzenie, niemożliwe do spełnienia?
Pragnienie do ugaszenia?
Wstręt do przełamania?
Ból do ukojenia?
Smak do odkrycia?
Porzuć dotychczasową dietę i przyjdź na Ucztę.
Nie może cię na niej zabraknąć.
Teatr Usta Usta Republika zaprasza.


UCZTA
Teatr Usta Usta Republika

Scenariusz: Ewa Kaczmarek, Łukasz Pawłowski, Wojciech Wiński
Reżyseria: Wojciech Wiński
Kostiumy: Idalia Mantas
Muzyka: Adam Brzozowski
Światło i dźwięk: Krzysztof Blok
Aktorzy: Ewa Kaczmarek, Roman Andrzejewski, Łukasz Pawłowski, Wojciech Wiński, Przemysław Zbroszczyk, Dominik Złotkowski
Premiera: 14.06.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA


Twórcy_czynie


Teatr Usta Usta Republika: początki Teatru Usta Usta Republika sięgają 2000 roku, kiedy miała miejsce pierwsza premiera teatru p.t. „A.”

Do chwili obecnej powstały następujące spektakle:
2002 – „Cadillac”
2004 – „Ambroży”; „Driver”
2005 – „Alicja 0700”
2006 – „Ambasada”
2007 – „777”
2008 – „Radioaktywni”; „System”
2009 – „Aleksandria”
2010 – „STREAM”
2011 – „Egzamin”; „Szepty, szmery, krzyki czyli glosolalia”; „Ukryte”
2012 – „Luminaria”

ZESPÓŁ
Reżyseria: Wojciech Wiński
Scenariusze: Ewa Kaczmarek, Wojciech Wiński
Kostiumy: Idalia Mantas, Ewa Mróz, Ilona Binarsch, Joanna Werc
Muzyka: Snowman, Zbyszek Łowżył, + pituri, Wojciech Morawski

FORMA: Prawie każdy z projektów to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Driver” to pierwszy polski car-play, zainscenizowana dla czterech widzów kameralna podróż starym, amerykańskim krążownikiem szos, który w późnych godzinach nocnych przemierza różne punkty miasta, będącego scenerią opowiadanej historii. „Alicja 0-700” to z kolei pierwszy polski spektakl interaktywny zrealizowany w sieci telefonicznej, w którym widz – słuchacz poprzez wciskanie cyfr z klawiatury telefonu decyduje, jak potoczą się dzieje tytułowej bohaterki. „Ambasada” ma swój początek na stronie internetowej. Widzowie ubiegający się o azyl w ambasadzie zmuszeni są do wypełnienia zamieszczonego tam wniosku o prawo do stałego pobytu.

PRZESTRZEŃ: „Wrażliwość miejsca” to jeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsem do oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Zawilgocone piwnice Centrum Sztuki Współczesnej „Inner spaces”, zakurzony strych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, monumentalna bryła zamku cesarskiego w Poznaniu, podziemny parking, nocny labirynt miejskich ulic, czy wspomniana już przestrzeń wirtualna to miejsca premierowych prezentacji Republiki Usta Usta. Ich specyfika posłużyła za klucz do konstrukcji przedstawień. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralnego sprowokowało wielopoziomową grę z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jako elementy scenografii, ale także jako osoby dramatu.

WIDZ: Projekty firmowane przez poznański Teatr Usta Usta Republika wymagają od widza aktywności. Zdaniem Joanny Derkaczew tutaj: „Zanika podział na tego, co tworzy, narzuca i tego, co potulnie przyjmuje jego wizję”. Wiński gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsce na ich autonomiczne reakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przez publiczność. W opinii krytyków Usta Usta od sześciu lat specjalizują się w akcjach-spektaklach, angażujących ciało, pamięć i wyobraźnię widza. Nie ma wygodnych foteli, z których zerka się na wysiłki aktorów. To widz staje się wykonawcą, siedząc we wnętrzu ciasnego samochodu, budując spektakl poprzez wciskanie kolejnych przycisków telefonu komórkowego, odpowiadając na intymne pytania zawarte w ankietach ambasady, czy też obstawiając wygraną w tajemniczej jaskini hazardu – w „777”. Rozmach inscenizacyjny paradoksalnie nie burzy intymnego i osobistego charakteru tych doświadczeń.

TEMAT: Labirynt przestrzeni zestrojony z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata-pułapki, naznaczonego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem i doświadczeniem utraty to tematy pojawiające się w wielu spektaklach Republiki Usta Usta. Każde z przedstawień to jednak autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości. To również zaproszenie do podróży przez plątaninę wydarzeń, snów, sytuacji, osób i obrazów pamięci.

Sprawdź na: http://www.ustausta.pl/

Kategorie
Rezydencje

HIOB, MÓJ PRZYJACIEL // J. Stolarski

W ziemi Uc żył niegdyś mąż o imieniu Ijob; a był to mąż prawdomówny, nienaganny i stroniący od złego, sprawiedliwy i bogobojny… Zobaczył to szatan i pozazdrościł.

Jaką pozycję w kosmosie zajmuje człowiek? Czy jest istotą wyjątkową, częścią Wielkiego Planu, czy anomalią ewolucji? Jaką szansę ma w konfrontacji ze swym stwórcą – Bogiem/Naturą – jest Jego/Jej wybrańcem, czy igraszką? Czy miarą wartości człowieka jest determinacją, z jaką staje po stronie swego człowieczeństwa, wiary w samego siebie, w wartości, które wyznaje, we własną NIEWINNOŚĆ? Czy twórcom spektaklu „Hiob, mój przyjaciel” uda się znaleźć odpowiedzi na te pytania? Czy odpowiedzi na nie istnieją?


HIOB, MÓJ PRZYJACIEL
J. Stolarski

Scenariusz: Renata Stolarska, Janusz Stolarski
Na podstawie: „Biblii Gdańskiej” oraz „Ijowa” Micha Josefa Bin Goriona
Tłumaczenie: Zbigniew Jaśkiewicz
Reżyseria: Janusz Stolarski
Występuje: Janusz Stolarski
Wideo: Tomasz Jarosz
Muzyka: Patryk Lichota
Premiera: 4.10.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Kategorie
Rezydencje

BAŚNIE Z MCHU I LISZAJA // Kochanowski i Bzdyl

Kochanowski i Bzdyl, twórcy teatrów Cinema i Dada von Bzdulöw, spotykają się pod auspicjami popularnego słowa „mix”, zdecydowanie rezygnując jednak z przedrostka „re”. Bazując na jednym z dzieł włoskiego fantasty, Italo Calvino, postanawiają opowiedzieć wszystko, co tylko da się opowiedzieć, dając jednocześnie szansę, żeby opowiedziało się to coś, co opowiedzieć się nie da.
W dziele twórców, Kochanowskiego i Bzdyla, role główne będą przynależne zapodzianym co nieco ciałom i myślom krążącym po niezidentyfikowanych trajektoriach.


BAŚNIE Z MCHU I LISZAJA
Kochanowski i Bzdyl

Reżyseria: Kochanowski i Bzdyl
Dramaturgia: Kochanowski i Bzdyl
Scenografia: Kochanowski i Bzdyl
Choreografia: Kochanowski i Bzdyl
Muzyka: Kochanowski i Bzdyl
Wykonanie: Kochanowski i Bzdyl
Premiera: 13.03.2013
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Kategorie
Rezydencje

DLACZEGO MUZYKA JEST LEPSZA? // Komuna//Warszawa

komuna//warszawa zainaugurowała działalność SCENY ROBOCZEJ premierą akcji „Dlaczego muzyka jest lepsza?”.

„Zaryzykujemy odpowiedź na tytułowe pytanie akcji.
Zaryzykujemy, bo skoro miejscem akcji jest teatr, to twierdzenie, że muzyka jest lepsza, niekoniecznie musi się podobać…
A jednak…
Manifest: dlaczego muzyka jest lepsza: po co pisać – używać słów – skoro muzyka jest lepsza”.


DLACZEGO MUZYKA JEST LEPSZA?
Komuna//Warszawa

Praca zespołowa: Alina Gałązka, Julia Kubica, Grzegorz Laszuk i Bartek Rączkowski

Premiera: 23.09.2012 r.

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA


Twórcy_czynie

Grupa artystyczno-społeczna; jeden z najbardziej znanych teatrow nurtu eksperymentalnego w Polsce, spadkobierca i pogrobowiec Komuny Otwock. Grupa prezentuje styl z pogranicza sztuk plastycznych, physical theatre, tańca wspołczesnego i performance art., dodatkowo wyrożnia ją oryginalna muzyka grana na żywo podczas spektakli i akcji. K//W chętnie sięga do nowoczesnych technik multimedialnych, szuka też inspiracji w tradycyjnych technikach, takich jak teatr nō.

Zainteresowania grupy skupiają się na pytaniach o człowieka – istotę społeczną, o sens buntu i rewolucji. k//w szuka odpowiedzi, interpretując w swych ostatnich spektaklach biografie intrygujących lub tragicznych postaci – Waltera Gropiusa, Calela Perechodnika, Andreasa Baadera i Ulrike Meinhof, Johna S. Milla, Richarda Buckminstera Fullera. Życiorysy zestawione z teoriami społecznymi oraz filozoficznymi, ilustrują nadzieje i porażki dzieci rewolucji. Ostatnie przedstawienie to futurystyczna fantazja na temat Sławomira Sierakowskiego, uważanego za papieża młodej intelektualnej lewicy.

Kategorie
Rezydencje

TRAGEDIA W LUMPEKSIE, CZYLI OPOWIEŚĆ O PRZECIĘTNYM POLAKU (i POLCE) // Circus Ferus

Jest to projekt teatralny skupiający się na pojęciu statystycznego mieszkańca naszego kraju. Bogactwo materiałów źródłowych (raporty, sondaże, wyniki badań, itp.) w kontekście dynamiki przemian ostatnich lat, pozwala na zbudowanie intrygującego, nie da się ukryć, że bolesnego, choć w dużej mierze zabawnego portretu przeciętnego Polaka (i Polki). W krzywym zwierciadle prostych danych dostrzeżemy być może wiele niepokojących prawd, a może się z prawdą rozminiemy tak dalece, że trafimy na drugie dno? Umiejscowienie akcji spektaklu o takiej tematyce w punkcie sprzedaży odzieży używanej wydaje się rozwiązaniem niezwykle adekwatnym, pozwala także na zbudowanie odpowiedniego nastroju dla mającej się rozegrać tragedii. Bo tragedia przecież musi być…


TRAGEDIA W LUMPEKSIE, CZYLI OPOWIEŚĆ O PRZECIĘTNYM POLAKU (i POLCE)
Circus Ferus

Scenariusz, reżyseria: Zespół Circus Ferus
Występują: Agata Elsner, Kuba Kapral, Karolina Pawełska
Opracowanie dźwiękowe: Jacek Kolasa
Głosy: Jacek Kolasa, Marcin Kęszycki
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 05.10.2012

Kategorie
Rezydencje

ZEGAR BIJE // D. Skibiński, J. Hałas

„Polska jest krajem pogranicznym, miejscem styku i przepływu wielu kultur a ślady tej etnicznej mozaiki tkwią w nas do dziś, ogromny bagaż piękna, technik wykonawczych został zaprzepaszczony wraz z odejściem ludowej, folkowej kultury z naszego codziennego życia.” – Jacek Hałas

„Zegar bije” to liryczna opowieść o śmierci, miłości, wędrowaniu. Każda scena to nowa historia, grana przez dzieci na tle starych sztandarów i wyszywanek, przetykana muzyką i dźwiękonaśladowczą narracją wykonywaną na żywo, na „uszach” widza – by go oczarować, omamić, porwać w świat wyobraźni ludycznej, prostej, pełnej smaku i bezpretensjonalności.

W spektaklu posłuchamy muzyki i pieśni zebranych przez Jacka Hałasa a zobaczymy nową aktorską trupę – młodzież Rodzinnego Teatru Nomadów Kultury.

Zaskakująca, młoda interpretacja starych historii i widzialna muzyka – czyli praca dźwiękonaśladowców, którzy na oczach widzów wydobywają dźwięki z przedmiotów zwyczajnych i niezwyczajnych, a nawet z instrumentów!

Spektakl opiera się na pięciu pieśniach dziadowskich zarejestrowanych przez Jacka Hałasa w 2007 r na CD „Zegar bije” oraz muzyce instrumentalnej skomponowanej na skład rodzinny (akordeon klawiszowy, akordeon guzikowy, trąbka, wiolonczela, ksylofon, bęben). Reżyser Darek Skibiński – traktując pieśni jako swobodną inspirację – stworzył autorskie obrazy, wywodzące się z tradycji dadaizmu, teatru absurdu i realizmu magicznego.
Scenografia oraz rekwizyty – ludowe tkaniny, cerkiewne sztandary, drewniane rzeźby – dzięki zmianie pierwotnej funkcji oraz zestawieniu ich z surrealizmem Magritta i renesansowych grafik budują kolejną poetycką przestrzeń, w której rozgrywa się ta niefabularna historia…

„To właśnie te ślady naszej kulturalnej przeszłości tropią Hałasowie. Powstał z nich spektakl „Zegar bije”. Tekst piosenek to odnaleziona poezja dawnych dziadów – ulicznych śpiewaków, liryczne teksty o śmierci, miłości, wędrowaniu. Każda scena to osobna historia, aktorami są dzieci. Scenografia to sztandary i wyszywanki zrobione przez Jacka Hałasa wraz z drobną pomocą podlaskich szwaczek.”
– Paulina Młyńska „Głos Wielkopolski”


ZEGAR BIJE
D. Skibiński, J. Hałas

Reżyseria: Dariusz Skibiński
Muzyka: Jacek Hałas
Scenografia: Dariusz Skibiński, Jacek Hałas
Występują: Jacek i Alicja Hałas. Julia, Antoni, Jonasz, Jakub Hałas.
Produkcja: Stowarzyszenie Kulturalne Pocztówka, Policzna
Koprodukcja: Scena Robocza, Poznań

premiera krajowa /Jurta/: Festiwal Teatralny Wertep, lipiec 2012
premiera międzynarodowa /plener/: Dania, sierpień 2012
premiera poznańska /sala/: Poznań, listopad 2012

Skip to content