Podobno mężczyźni powinni pozostawać oddaleni od siebie fizycznie. Podobno chłopcom i facetom nie wypada trzymać się za ręce. Odradza się im delikatnego przytulania czy głaskania w miejscach publicznych. Zakazuje całowania przy powitaniu. Mężczyźni nie powinni okazywać emocji i pozostawać w bliskich, emocjonalnych i dotykowych kontaktach. Podobno demonstrowanie uczuć przez mężczyzn powinno być relegowane z przestrzeni publicznej i prywatnej. Podobno to nie przystoi. To niemęskie.
Wyobrażenie o spektaklu „Bromance” pojawiło się od zainteresowania dyskursem wokół nowej koncepcji braterstwa. Idei sformułowanej przez Jane Ward i opisywanej w „Not Gay. Sex between Straight White Man”.
Spektakl jest próbą zmierzenia się ze stereotypem „prawdziwego mężczyzny” w celu ukazania wielu wariantów męskości. Co za tym idzie przekraczania granic stereotypu i ponownego definiowania tożsamości męskiej, widzianej w szerszym aspekcie i nie wykluczającej postaw odbiegających od wyuczonej normy. Szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób zostawić mężczyznom w przestrzeni publicznej nieformalne prawo do przejawów czułości czy sentymentalności, bez obawy o bycie posądzonym o śmieszność, czy słuchanie krytycznych uwag o niemęskim zachowaniu.
W czasie procesu twórczego nad spektaklem wróciliśmy do naszych doświadczeń i wspomnień. Wypreparowaliśmy z pamięci, dyskursu, obserwacji materiał ruchowy związany z dotykiem, czułością, ale także przejawami emocjonalnej bliskością obecnymi pomiędzy mężczyznami w koleżeńskich relacjach i poddaliśmy go osobliwości. Zderzaliśmy ze sobą różne sceny, które pozwoliły nam przeprowadzić diagnozę nad męskimi sposobami kreowania bliskości emocjonalnej i intymności. Performerzy skupiają się na sytuacjach, w których w obawie przez wykluczeniem i przekroczeniem granic normatywności, mężczyźni wyrzekają się pewnych gestów i zachowań.
Czy nienacechowany negatywnie bromance w naszym społeczeństwie jest możliwy?
Bromance to o spektakl, który nie osądza i nie stawia widza przed wyborem; nie tworzy kategorii, lecz otwiera te już istniejące. W sposób rzadko przy podobnych tematach spotykany, stwarza odbiorcom niezobowiązującą przestrzeń dla interpretacji. Poprzez swoją bezpretensjonalną i ujmującą szczerością narrację pozwala przyjrzeć się historiom dwojga ludzi i – być może – w ich indywidualnych doświadczeniach odnaleźć swoje własne.
– Regina Lissowska, taniec POLSKA
Najpiękniejszym fragmentem Bromance’u jest scena tanga, które w wirze skomplikowanych figur, hiper-profesjonalnie odtańcowują obaj performerzy, złączeni ze sobą „ciało w ciało”. Tyle że co rusz w ten wypełniony nieodzowną namiętnością i wzajemną fascynacją nastrój wkrada się jakimś dziwnym, złośliwym trafem „gra w łapki”, wykonywana całkiem serio – obaj walą się po rękach tak, żeby zabolało. A potem znów, jak gdyby nigdy nic wracają do wypełnionej namiętną bliskością tanecznej partytury. Wyjątkowość tej sceny podkreślona jest wkroczeniem na teren gry akordeonisty, a zarazem autora muzyki do Bromance’u, Przemka Degórskiego, który swą grą reguluje rytm i nastrój działań obu tancerzy
– Juliusz Tyszka, teatralny.pl
BROMANCE
Michał Przybyła, Dominik Więcek
Laureaci konkursu rezydencyjnego NOWA GENERACJA
Koncepcja, reżyseria, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła, Dominik Więcek
Muzyka: Przemek Degórski
Opieka dramaturgiczna: Anna Królica
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
Premiera: 5 X 2018
Dominik Więcek – tancerz, urodził się w 1992 roku. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Künste w Essen. Występował m.in. w spektaklach Jerzego Stuhra, Radosława Rychcika, oraz tańczył w choreografiach Jensa van Daele, Giorgii Maddammy, Idana Cohena, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowksiej i Jacka Łumińskiego. Jego autorskie solo Złota rybka nagrodzono podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym 3…2…1… TANIEC! 2016. Solo Dominique w choreografii Macieja Kuźmińskiego zostało wielokrotnie wyróżnione na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach. m.in. w Gdańsku, Tarnowie, Warszawie, Hanowerze, czy Stuttgarcie. Od września 2016 roku jest etatowym tancerzem Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, gdzie pełni funkcję tancerza – artysty
Michał Przybyła – tancerz, absolwent studiów licencjackich w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, kierunku taniec, specjalności tancerz-choreograf. Dwukrotny stypendysta Ministra Edukacji i Szkolnictwa Wyższego. Ukończył 5-miesięczny program MASA „Dance Journey” organizowany przez Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz 5-miesięczny staż w KCDC. Współpracował z Teatrem Dramatycznym im. Adama Mickiewicza w Częstochowie oraz z Ośrodkiem Promocji Kultury „Gaude Mater” w Częstochowie. Był choreografem i reżyserem spektaklu „Move do mnie” w Łodzi, który stworzył wraz z grupą Urban Movement. W 2018 roku stworzył projekt „Inicjatywa żywa” skierowany do tancerzy oraz osób niepełnosprawnych fizycznie, w ramach otwartego naboru w Pawilonie w Poznaniu, a także był choreografem spektaklu „Ausgang” w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, w reżyserii Mirka Kaczmarka. Aktualnie jest artystą-tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu.
Przemek Degórski – student studiów licencjackich na kierunku dyrygentura symfoniczna w klasie prof. Jerzego Salwarowskiego w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, doktorant na kierunku Media Interaktywne i Widowiska na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Występował jako dyrygent m. in. podczas 45 Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” (2016). Został laureatem konkursu „Współdziałanie w kulturze” organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury i Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jego zainteresowania skupiają się również wokół sound designu, muzyki multimedialnej, interaktywnej i elektronicznej. Wraz z Anną Kamińską, Aleksandrą Słyż i Patrykiem Durskim odbył rezydencję w Krakowskim Centrum Choreograficznym, i w ramach BalletOFFFestival wystawił autorski spektakl interaktywny „What’s that noise I hear when I shut my eyes really thightly?” (listopad 2017). Jest współautorem ścieżki dźwiękowej do spektaklu grupy LineACT „Szczególnie Ciekawe Przypadki”, którego premiera odbyła się w Łodzi w ramach festiwalu Łódź Czterech Kultur
Anna Królica – kuratorka, krytyczka oraz historyczka tańca. Autorka książek: Sztuka do odkrycia. Szkice o polskim tańcu (Tarnów 2011), Pokolenie solo (Kraków, 2013). Redaktorka i kuratorka albumu „Nienasycone spojrzenie. Fotografia tańca (Tarnów / Warszawa 2017). Książki wyróżnionej w kategorii „Najpiękniejsza książka roku 2017”. Obecnie pracuje w Polskim Teatrze Tańca. Do jej najważniejszych projektów kuratorskich należą: Scena Tańca Studio – Róbmy miłość, a nie wojnę (Warszawa, Teatr Studio, 2017), „Maszyna choreograficzna” (2013-2016, Cricoteka) „Z perspektywy żaby (2015, CK Zamek) oraz „Archiwum ciała” (2013, CK Zamek),. Pracowała w jury Polskiej Platformy Tańca w 2008, 2012, 2017 oraz była przewodniczącą Rady Programowej ds. Tańca Instytutu Muzyki i Tańca (2011-2013). Prowadziła autorskie zajęcia w Instytucie Kultury Współczesnej i w Katedrze Performatyki UJ. Obecnie prowadzi zajęcia w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów UAM w Poznaniu. Współpracowała z „Dwutygodnikiem” „Teatrem” i „Didaskaliami”.
