Kategorie
Projekty

Premiera zina NIE-WIARY-GODNE Stowarzyszenia Slamka

Różowa grafika promująca premierę zina "NIE*WIARY*GODNE"

16 lutego w Scenie Roboczej wybrzmiała poezja. A to za sprawą premiery zina „NIE-WIARY-GODNE” Stowarzyszenia Slamka.

„NIE-WIARY-GODNE” dotyczą praktyk rytualnych, zabobonów, zmyślonych światów, dziwaczności, osobliwości, czarownic, wiedźm i wróżek – wszystkiego, co wymyka się rozumowi.

„NIE-WIARY-GODNE” to kontynuacja cyklu  𝓟𝓞𝓓𝓜𝓘𝓞𝓣𝓚𝓘, w której oddajemy przestrzeń często uciszanym głosom kobiecym i querowym. Powołałyśmy do życia 𝓟𝓞𝓓𝓜𝓘𝓞𝓣𝓚𝓘 z niezgody na to, że w akademickim dyskursie słowo to nieustannie poprawiane jest na męski odpowiednik – podmiot. Z duchem czasu nie idzie nawet najnowsza wersja Worda, która nieustępliwie zaznacza podmiotkę na czerwono. A przecież pisanie zdaje się niemalże wpisane w naszą kobiecą i queerową podmiotowość. Przyjdźcie i posłuchajcie, co mamy wam do powiedzenia!

II część 𝓟𝓞𝓓𝓜𝓘𝓞𝓣𝓔𝓚 jest efektem warsztatów zinowych, które przeprowadziłyśmy jesienią w Scenie Roboczej. Zupełnie inaczej wyglądała praca przy I części zina „Celebracja”, do którego przeprowadziłyśmy otwarty nabór i same dokonałyśmy selekcji i zadecydowałyśmy o kolejności tekstów. Tym razem miałyśmy potrzebę zaangażować osoby autorskie w proces tworzenia zina. Punktem wyjścia dla „NIE-WIARY-GODNE” jest kolektywność i rytualność wspólnego tworzenia.

Spotkanie otworzyło performatywne czytanie tekstów osób autorskich do muzyki Lulu, soundcloud: fairiestakeover.

W drugiej części wieczoru przekazaliśmy mikrofon w wasze ręce. 

Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

STEALING BEAUTY // wystawa fotografii Moniki Gadzały

Fotografka Monika Gadzała w ramach swojej interpretacji popularnego tematu, jakim jest kobiece ciało, skupia się przede wszystkim na tożsamości osób, które zaprasza przed swój obiektyw: na ich energii i charakterze. Pomysł na dane zdjęcie zawsze rodził się już po poznaniu bohaterki, nigdy przed. Koncepcja i sposób uchwycenia ciał wynikają tu przewrotnie – nie z fizycznych cech kobiet, które widać gołym okiem, a z tego jakie są one wewnątrz.

Nasze ciała są częścią nas samych i naszej tożsamości, choć, jak się okazało w czasie spotkań z Moniką, nie zawsze integralną. Często jako tożsame z nami postrzegamy jedynie nasze twarze. Dlatego nierzadko nie wiemy nawet, jak wyglądamy bez ubrań, nie rozpoznajemy na fotografiach naszych własnych piersi, nóg, czy brzuchów. Często jesteśmy same sobie obce. Dlatego proces powstawania zdjęć, spotkania z Moniką i jej aparatem były także procesem poznawania siebie i zbliżania się do swoich ciał.

Ciała z fotografii Moniki, to wygodne domy dla duszy, bezpieczne przystanie dla nas samych. Monika pomaga nam się w nich rozgościć, zaprasza nas do naszych własnych ciał, aparatem śledzi zapisane na skórze doświadczenia i wspomnienia. W tych domach ma nam być wygodnie, mamy czuć się w nich bezpiecznie. Nie boimy się wejść tu do żadnego z pokoi, nie obawiamy się też panującej w zakamarkach ciemności. Uzewnętrzniamy się aranżując przestrzenie – nie są one w końcu hotelowymi wnętrzami dla każdego i na chwilę. One są dla nas i o nas.

_______________________________________________________________

Monika Gadzała – urodzona w Nidzicy. Na stałe od lat związana z Poznaniem. Absolwentka Kulturoznawstwa na UAM. Posiadaczka wielu pasji, ogromnych pokładów wrażliwości, kreatywności oraz dwóch kotów.

Kilka lat temu ukończyła 3-letnią szkołę fotografii pod okiem wybitnego fotografa Pawła Jaszczuka. Miłość do fotografii pojawiła się wraz z przyjściem na świat córki – Lili. To ona stała się codzienną inspiracją do fotografowania, która przerodziła się ostatecznie w pasję i zawód.
Obecnie Monika Gadzała współpracuje ze znanymi na świecie markami odzieży dziecięcej. Uwielbia fotografować kobiety. Posiada niezwykłą zdolność wydobywania z ich wnętrza: wrażliwości, siły, subtelności, naturalności, klasy. Monika Gadzała podczas sesji nierzadko przenosi swoje modelki do tajemniczego świata, w którym zawsze chciały się znaleźć. To są zdjęcia malarskie. Przyciągają oko, zatrzymują serce.

Niedawno w wyniku kolejnej pasji Moniki, którą jest szycie, powstała marka kolorowych i unikalnych ubrań NOMALIZO. Poddając stare ubrania upcyclingowi i artcyclingowi oraz dzięki niebywałej umiejętności łączenia przez Monikę kolorów i faktur, co widać także na robionych przez nią zdjęciach, ubrania jej marki są niepowtarzalne, a przy tym przyjazne środowisku.

_______________________________________________________________

fotografie: Monika Gadzała
kuratorka: Aleksandra Puk
na zdjęciach: Aneta, Aśka, Magda, Magda, Sylwia, Paula, Paulina, Gosia, Christina, Ewa, Ewka, Naida, Ania, Ola, Ola, Marta, Kasia, Marysia, Pola, Monika, Angelika, Maja, Ara, Mariola, Agnieszka, Krystyna
konsultacja scenograficzna: Dora Gaj


 
 

Autorką grafiki jest Wiktoria Szydłowska

Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

casting:jestem // premiera filmu krótkometrażowego

tło grafiki jest czarne, z szarym gradientem. Na górze, widnieje tytuł filmu: „casting:jestem” oraz informacja o premierze dużą, białą czcionce. Poniżej są daty, godzina (17, 18, 19 stycznia 19:00) oraz miejsce (Studio Scena Robocza, ul. Wroniecka 6).

17, 18 i 19 stycznia w Studio Scena Robocza odbył się set premierowy filmu krótkometrażowego „casting:jestem” reż. Adam Ziajski

Od teraz film dostępny jest także w sieci. Miłego oglądania!


Sfinansowano przez Unię Europejską NextGenerationEU #kpodlakultury
Dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

Laboratorium Praktyk Współtwórczych #007 – spotkanie z Miłoszem Markiewiczem

Grafika promująca spotkanie Laboratorium Praktyk Współtwórczych. W prawej części zdjęcie przedstawiające Miłosza Markiewicza. Na niebieskim tle informacje o spotkaniu.

Instytucje: jakie? z kim? dla kogo?

W ramach spotkań z cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych przyglądamy się zapleczu działania instytucji kultury. Próbujemy wskazać najważniejsze problemy, jakie są spotykane „za kulisami” działalności kulturalnej, a następnie – wspólnie z osobami uczestniczącymi – znaleźć dla nich potencjalne rozwiązania.

Spotkanie #007 – Jakich instytucji kultury sobie życzymy?

12 grudnia odbyło się siódme i ostatnie w tym roku spotkanie z cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych. Tym razem, wspólnie z Miłoszem Markiewiczem, skupiliśmy się na podsumowaniu działań w bieżącym roku cyklu. Każda dotychczasowa dyskusja doprowadzała do konkretnych wniosków, które posłużyły wskazaniu najpilniejszych problemów działalności kulturalnej, a także wspólnemu wypracowaniu najważniejszych potrzeb do zrealizowania w następnym roku.

Spotkanie poprowadził Miłosz Markiewicz – doktor nauk humanistycznych zatrudniony w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów UAM, badacz przemocy strukturalnej w instytucjach kultury. Kurator cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych w Scenie Roboczej.

Laboratorium Praktyk Współtwórczych to cykl spotkań i dyskusji skierowanych do osób pracujących w instytucjach, animujących i produkujących, a także do wszystkich tych, których ciekawi przyszłość instytucji kultury.

Grafika: Wiktoria Szydłowska

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

SIKSA // „…a diablica gruchnie basem”

Zdjęcie promujące koncert SIKSA „a diablica gruchnie basem”. Na szarym tle widoczna kobieta ubrana w biało-czarny strój. Postać wystawia język, w który wbita jest agrafka.

6 grudnia w Scenie Roboczej SIKSA zagrała ostatni raz „…a diablica gruchnie basem”.

SIKSA (słowo z języka jidysz, pot. pogard. młoda dziewczyna postrzegana jako wulgarna, niedoświadczona i niedojrzała) to feministyczny duet ułożony na głos, bas, tekst i ciała. Koncerty SIKSY łączą z sobą energię koncertu punkowego, poezji performatywnej czy tańca współczesnego a w interakcji z publicznością nabierają jedynych w swoim rodzaju walorów dramatycznych. W ograniczeniach instrumentarium i obecności scenicznej duet znajduję siłę, by stworzyć własną drogę. Opiera się czasem o wspomnienia z dzieciństwa, innym razem o bajki i legendy, czy rzeczywistość przetworzoną przez nieskrępowane i niepohamowane spojrzenie SIKSY. W jej twórczości to co osobiste spotyka się z politycznym a to co niewypowiedziane z tym co wykrzyczane.

„… a diablica gruchnie basem” to tytuł legendy, kolędy i mitu w jednym, które sama o sobie napisałam. Nie znajdziecie tu króla podbijającego ziemię, ni orła w gnieździe. Król jest teraz prezesem w korporacji, a orła postanowiono przebranżowić, by nadgonił trochę akcji. W tym nieważne jakim miejscu i nieważne jakim czasie jestem ja, Diablica. Pożytku ze mnie ni mo, właściwie same kłopoty i w dodatku nie umiem się w języku wysłowić. Ale gdy już to robię to wszystkie za i przeciw mają diablo zgryzoty. I tutaj wkracza niepewna swych mocy Narratorka, z którą zatańczę tak, by była w wymyślaniu wolna. W duecie zamojtamy opowiadane przez innych autorów gwiazdy i ziemie. Będziemy się wspólnie zmieniać i pieprzyć, a oni niech myślą, że byli w tym lepsi! Od tej pory najstarsze herstoryczki miasta Gwiezdna powiadają, że na tym łez padole mieszka jedna taka, której język podobno do rytmu skakał!

Nagłośnienie/światła – Maciej Frycz

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

Laboratorium Praktyk Współtwórczych #006 – spotkanie z Justyna Sobczyk

Grafika promująca szóste spotkanie Laboratorium Praktyk Współtwórczych. Po prawej stronie znajduje się fotograficzny portret Justyny Sobczyk. Na żółtym tle grafiki znajdują się abstrakcyjne fioletowe kształty oraz informacje o spotkaniu.

Instytucje: jakie? z kim? dla kogo?

W ramach spotkań z cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych przyglądamy się zapleczu działania instytucji kultury. Próbujemy wskazać najważniejsze problemy, jakie są spotykane „za kulisami” działalności kulturalnej, a następnie – wspólnie z osobami uczestniczącymi – znaleźć dla nich potencjalne rozwiązania.

Spotkanie #006 – Kultura dostępna dla wszystkich

Ile schodów trzeba pokonać – zarówno prawdziwych, jak i tych metaforycznych – żeby uczestniczyć w wydarzeniu kulturalnym?

Czy jest miejsce dla nienormatywnych ciał oraz tożsamości w twórczości artystycznej?

Podczas 6. dyskusji z cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych, wraz z Justyną Sobczyk – pedagożką i reżyserką teatralną, współtwórczynią Centrum Sztuki Włączającej, przyjrzeliśmy się temu, jakie miejsce w instytucjach kultury powinny, a jakie zajmują osoby ze szczególnymi potrzebami. Porozmawialiśmy o systemowej przemianie świadomości, jaka zachodzi w ostatnich latach w kontekście rozwoju publiczności. Oceniliśmy też możliwe ścieżki i modele dostępności, które powinny uwzględniać wszystkie osoby uczestniczące w wydarzeniach kulturalnych, po obu stronach sceny.

Naszą gościnią była Justyna Sobczyk – założycielka warszawskiego Teatru 21, reżyserka teatralna, pedagożka teatru, sojuszniczka Osób z Niepełnosprawnościami, wykładowczyni na Akademii Teatralnej w Warszawie oraz na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Współkieruje studiami podyplomowymi Pedagogika teatru na Uniwersytecie Warszawskim z ramienia Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, z którym jest związana od 2005 roku. Ukończyła dwuletnie studia podyplomowe pedagogika teatru Universität der Künste w Berlinie ( stypendium DAAD), a wcześniej pedagogikę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz zaoczny wydział wiedzy o teatrze na Akademii Teatralnej w Warszawie. Absolwentka programów Fundacji Szkoła Liderów oraz Akademii Psychologii Przywództwa ( 2024).

Od stycznia 2020 współtworzy zespół Centrum Sztuki Włączającej – powołanej przez Teatr 21- społecznej instytucji kultury, dedykowanej sztuce osób z niepełnosprawnościami oraz edukacji włączającej.

Spotkanie poprowadził Miłosz Markiewicz – doktor nauk humanistycznych zatrudniony w Katedrze Teatru i Sztuki Mediów UAM, badacz przemocy strukturalnej w instytucjach kultury. Kurator cyklu Laboratorium Praktyk Współtwórczych w Scenie Roboczej.

Dla kogo: dla osób pracujących w instytucjach, animujących i produkujących, a także dla wszystkich tych, których ciekawi przyszłość instytucji.

Autorką grafiki jest Wiktoria Szydłowska

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

BAREKPRZESTAŃ // koncert

Grafika promująca koncert BAREKPRZESTAŃ. W centrum znajduje się chłopak w czerwonej bluzie z kapturem na głowie, zwrócony do pluszowego misia po lewej stronie. W tle, w dolnych narożnikach widoczne są fragmenty budynku i drzew. Na grafice znajdują się informacje o koncercie.

15 listopada w Scenie Roboczej mieliśmy okazję posłuchać Błagam Przestań – czyli barekprzestań w wersji live! ❤️‍🔥

To alternatywno-hiphopowe numery o trzeźwieniu, dorastaniu, lęku i miłości z płyty barka pt. “MIŁO” (i nie tylko) grane z zespołem w składzie:

💥 barekprzestań (wokal) – wokalista/songwriter/producent, tworzy muzykę z gatunku alternatywny hip hop. W swojej twórczości najbardziej ceni teksty, a w warstwie muzycznej miesza elementy różnych gatunków (m.in. hip hopu, r&b, popu). Ma na swoim koncie dwa albumy – wydany w 2021 roku „balkon” i płytę „MIŁO”, która miała swoją premierę w styczniu tego roku,

💥 Julia Toffi Krawczyńska (perkusja) – perkusistka, wokalistka i autorka tekstów, grała m.in w zespołach Negativ i DNONIE, ekspertka od harmonii,

💥 Kuba Lewek (gitara) – współtworzył z Toffi zespoły Negativ i DNONIE, umie cudownie przyjazzować,

💥 banzo (klawisze/gitara) – producent/raper/gitarzysta, wydaje solowe utwory w kolektywie Odment, specjalista od brzmienia, sound designu i realizacji,

💥 Stachu Psie Serce (bas) – basista/gitarzysta, grał w zespołach DNONIE i LULU Suicide, wyskillowany technicznie, pisze piękne linie basowe.

Autorką grafiki jest Wiktoria Szydłowska

Dofinansowano ze środków budżetowych Miasta Poznania #poznanwspiera

Kategorie
Projekty

Warsztaty. Uważność w przestrzeni. Piotr Nawrotek // Poznań Design Festiwal

Grafika promująca wydarzenie Poznań Design Festiwal 2024. Na zielonym tle, w centrum znajduje się różowa chmura ujęta w czarny nawias. Na tle znajdują się informacje o wydarzeniu.

Warsztaty prowadzone przez trenera improwizacji teatralnej, Piotra Nawrotka, skupiły się na
rozwijaniu uważności, zarówno w relacji z partnerami scenicznymi, jak i z przestrzenią. Improwizacja forma medytacji w ruchu, to spontaniczność i umiejętność głębokiego słuchania, obserwacji i reagowania w harmonii z tym, co dzieje się wokół. Praktyka uważności na scenie prowadzi do głębokiego poczucia relaksu.

Warsztaty improwizacji teatralnej skupiły się na rozwijaniu uważności, zarówno w relacji do partnerów scenicznych, jak i otaczającej przestrzeni. Improwizacja to nie tylko spontaniczne działanie, ale także umiejętność głębokiego słuchania, obserwacji i reagowania w harmonii z tym, co dzieje się wokół. Praktyka uważności na scenie prowadzi do głębokiego poczucia relaksu. Kiedy zanurzamy się w pełnej obecności i pozwalamy sobie reagować spontanicznie, bez oceny i kontroli, nasz umysł odpoczywa od codziennego zgiełku. Improwizacja w stanie uważności to forma medytacji w ruchu – pomagająca oderwać się od presji wyników i oczekiwań. Dzięki niej uczestnicy mogą odnaleźć wytchnienie w chwili obecnej, odczuwając głęboki spokój, który płynie z zaufania do siebie i otaczającego świata.

W trakcie warsztatów ćwiczyliśmy pełne skupienie na partnerze – zarówno werbalne, jak i niewerbalne. Uczestnicy dowiedzieli się, jak słuchać, żeby rozumieć, a nie tylko odpowiadać. Przedstawione techniki pomogą wykorzystywać przestrzeń na scenie, świadomie dostrzegając jej dynamikę i potencjał.

Piotr Nawrotek – trener improwizacji teatralnej, aktor Teatru Trzecie Impro, Nagle Teatru oraz duetu Kekluks. Na scenie najbardziej ceni sobie wolność tworzenia, która prowadzi do odkrywania zaskakujących aspektów samego siebie. Angażuje się w promocję i działania na rzecz poznańskiego impro oraz uczestniczy w
eksperymentach z nowymi formami scenicznymi.

🟢27.10.2024 (niedziela), godz. 17:00 – 20:00

🟢miejsce: Scena Robocza, ul. Wroniecka 6

🟢Prowadzący: Piotr Nawrotek

🟢wiek uczestników_ek 16+

🟢obowiązują zapisy: hello@poznandesignfestival.pl

🟢Warsztaty są otwarte dla wszystkich, niezależnie od doświadczenia teatralnego.
Warto zabrać ze sobą wygodne ubranie.

Kategorie
Projekty

Warsztaty. Skomponuj swoje miasto // Poznań Design Festiwal

Grafika promująca wydarzenie Poznań Design Festiwal 2024. Na zielonym tle, w centrum znajduje się różowa chmura ujęta w czarny nawias. Na tle znajdują się informacje o wydarzeniu.

Bazując na relacjach uczestników otwartej sesji muzyki „Ile dźwięków mieści miasto?”, która odbyła się podczas letniej edycji Poznań Design Festiwalu oraz własnych doświadczeniach, osoby uczestniczące podjęły się projektowania przestrzeni miejskiej za pomocą dźwięku i muzyki. Nie ingerując w infrastrukturę miejsca sesji, zajęły się zagospodarowaniem jego przestrzeni dźwiękowej. Celem kompozycji i improwizacji muzycznych moderowanych przez muzykoterapeutkę było skupienie się na odkrywaniu miasta z perspektywy twórcy_czyni jego kompozycji dźwiękowej. Powstałe w spontaniczny sposób utwory mogą stać się inspiracją w dalszym projektowaniu fizycznej przestrzeni miasta.

Jednym z motywów przewodnich warsztatu było pojęcie ‘muzycznego azylu’, który zaproponowała socjolożka Tia DeNora. Koncepcja mówi o poczuciu bezpieczeństwa, które pojawia się pośród muzykujących i uważnych na siebie osób. Analogicznie rozwinięty został wątek azylu miejskiego opierającego się na relacjach między ludźmi, którzy wypełniają miasto zdarzeniami i tworzą jego historię.

Na podstawie doświadczeń dźwiękowo-muzycznych osoby uczestniczące wspólnie zastanowiły się nad koncepcją ‘slow space’ – przestrzeni nie tyle cichej i wolnej, co wzbudzającej uważność na doświadczenie własne i innych osób ją tworzących. Podczas sesji do dyspozycji były instrumenty akustyczne, etniczne oraz elektroniczne takie jak: bębny djembe, pianino, gitara, ukulele, tongue drum, drobne instrumenty perkusyjne oraz looper. Udział w sesji nie wymagał umiejętności gry na instrumentach czy śpiewu.

Dominika Dopierała – muzyk i certyfikowana muzykoterapeutka pracująca pod stałą superwizją. Absolwentka studiów licencjackich w katedrze fortepianu w Royal College of Music oraz studiów magisterskich w Nordoff-Robbins Music Therapy Centre w Londynie. Jest autorką publikacji z zakresu muzykoterapii, prelegentką konferencji, prowadzi szkolenia i superwizje dla muzyków, muzykoterapeutów i specjalistów z dziedzin pokrewnych. Od ponad dziesięciu lat Dominika zdobywa doświadczenie w pracy muzykoterapeutycznej z różnymi grupami społecznymi i wiekowymi: osobami z niepełnosprawnościami, z doświadczeniem uchodźczym oraz dorosłymi w kryzysie zdrowia psychicznego i bezdomności. Od 2016 roku związana jest z poznańskim domem dziecka, w którym tworzy zespoły muzyczne z dziećmi i młodzieżą. W 2016 roku Dominika założyła Fundację Nordoff Robbins Polska wspierającą rozwój dziedziny muzykoterapii w Polsce. W ramach Fundacji prowadzi otwarte sesje muzyki, które są okazją do spotkań niezwiązanych ze sobą grup społecznych. Celem sesji prowadzonych w przestrzeniach publicznych jest budowanie poczucia więzi wśród lokalnych społeczności, a także edukacja społeczeństwa na temat różnorodności jego członków i członkiń.

🟢27.10.2024 (niedziela), godz. 13:00 – 15:00

🟢miejsce: Scena Robocza, ul. Wroniecka 6

🟢wiek uczestników_ek 16 +

🟢Prowadząca: Dominika Dopierała

🟢Uwaga! Ograniczona liczba uczestników.
Obowiązują zapisy: hello@poznandesignfestival.pl

Kategorie
Projekty

Instalacja dźwiękowa. LEPLAPTOP // Poznań Design Festiwal

Grafika promująca wydarzenie Poznań Design Festiwal 2024. Na zielonym tle, w centrum znajduje się różowa chmura ujęta w czarny nawias. Na tle znajdują się informacje o wydarzeniu.

26 października w Scenie Roboczej doświadczaliśmy zaproponowanych dźwięków, będąc blisko podłogi.

LEPLAPTOP to „wytchnieniowy” – specjalnie przygotowany set grupy kompozytorek i kompozytorów koordynowany przez Rafała Zapałę. Sami twórcy o idei mówią tak: „Naszą ideą jest leniwa dekonstrukcja brzmienia klasycznych instrumentów. Będziemy rozsypywać mikro-dźwiękowe chmury akustycznych ziaren wykorzystując do tego elektroniczną technologię granulacji”.

W akcji wzięli udział:
Paweł Opalczewski (gitara akustyczna)
Adam Knychaus (djembe)
Jan Juszczak (bity)
Julia Bartczak (głos, syntezator)
Rafał Zapała (live elektronix)

🟢26.10.2024 (godz. 19:00)
🟢miejsce: Scena Robocza, ul. Wroniecka 6

Skip to content